کد مطلب:36413 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:839
مولا علی (ع) از گفتگوئی كه با پیامبر (ص) داشته چنین می گوید: [صفحه 29] فقلت: یا رسول الله اولیس قد قلت لی یوم احد حیث استشهد من استشهد من المسلمین و حیزت عنی الشهاده، فشق ذلك علی فقلت لی «ابشر فان الشهاده من ورائك»؟ فقال لی «ان ذلك لكذالك فكیف صبرك اذا»؟ فقلت؟ یا رسول الله، لیس هذا من مواطن الصبر ولكن من مواطن البشری و الشكر. «... آنگاه گفتم: ای فرستاده ی خدا، در روز جنگ «احد» هنگامی كه برخی از مسلمانان به شهادت رسیدند، آیا به من نگفتی كه شهادت از من دوری گرفته است ؟ پس چون آن سخن بر من گران آمد، فرمودی: شاد باش، شهادت در قفای توست.» پس فرمود: همچنان است كه می گویی. آنگاه شهادت را چگونه می پذیری؟ گفتم: ای پیامبر خدا، این مورد از موارد صبر و بردباری نیست، بلكه از قبیل بشارت و شكرگزاری است.»[1]. بنابراین در برابر بلا و مصیبت است كه باید صبر و شكیبائی به خرج داد، در حالیكه محل شهادت، كه چیزی جز نعمت و بركت نیست، مقام بشارت و شكرگزاری است.
هر آنكه براستی به خداوند ایمان آورده و هدفهای زندگی را آشكار می بیند، بی گمان مرگ در راه پروردگار را به جان می خرد... در حالی كه آن كه ایمان به خداوند را تنها در حد گردش زبان درك نموده لاجرم از شهادت می ترسد و بسان كرمی كه در مرداری می لولد، به زندگی گذران می چسبد.
صفحه 29.